95. Szlakiem otwockich ruin, Dom Kultury

Na skos od Sanatorium im. Hanki Sawickiej zauważyłyśmy zabity dechami, szary budynek... Wyglądał raczej niepozornie i pewnie rzuciłybyśmy tylko okiem przez okna i poszły dalej, gdyby nie ten przejmujący chłód wyzierający z każdego otworu. Dosłownie przechodziły nas ciarki za każdym razem, kiedy zblizyłyśmy się do jakiegokolwiek okna czy drzwi. Postanowiłyśmy się włamać. Znalazłyśmy okno, w którym paździerzowa płyta była lekko wyłamana i weszłyśmy przez okno do środka...

I, ku naszemu ogromnemu zdziwieniu... znalazłyśmy się na scenie! Teatralnej! Przed nami rozpostarły się rzędy prawdziwych, dobrze zachowanych foteli! Oczywiście całość była całkowicie ciemna, jedynie przez szczeliny w paździerzowych płytach zasłaniających okna dawały minimum światła.

Za sceną znalazłyśmy inne pomieszczenia, niewiadomego przeznaczenia. Niektóre z nich wyglądały jakby zostały opuszczone w pośpiechu. Nie byłybyśmy sobą, gdybyśmy nie dorobiły do tego strasznej historii. Stwierdziłyśmy, że w budynku wybuchła jakaś epidemia i został tak szczelnie zamknięty właśnie ze względów bezpieczeństwa...

Za sceną znajdował się wąski, krótki korytarzyk z tablicami na temat pierwszej pomocy...

Znalazłyśmy też salę ze sztangą...

I podłogą tak podniesioną, że nie odważyłyśmy się wejść do tego pomieszczenia. Kto wie, co było pod spodem i czy by się nie zawaliła...

Bardzo dziwnie wyglądała też czerwona ściana, z której zeszła jasna farba. Wyglądało to trochę tak, jakby ściany krwawiły...

W tej sali było szczególnie zimno. Od samego progu dostałam takich dreszczy, że po pstryknięciu kilku zdjęć, wyszłam w pośpiechu.

Ostatnie spojrzenie na salkę teatralną i wyszłyśmy, przemarznięte, lekko przestraszone i pod wielkim wrażeniem tego, co znalazłyśmy w tym niepozornym, szarym budynku.

To koniec krótkiej serii o otwockich ruinach. Na pewno taka seria się jeszcze kiedyś pojawi, ale nie zdarzy się to szybko. Już w środę ruszam na Wyspę Harris i w planach mam tylko jedną wizytę w Polsce, na przełomie lipca i sierpnia. Na Woodstock i, tradycyjnie już, nad Wigry!